Zgodnie z art. 3 ust. 2 UWL, nieruchomość wspólna stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali. Niewątpliwie więc grunt, na którym znajduje się budynek, jak i budynek jako taki, czyli ściany zewnętrzne i nośne budynku, stropy, klatki schodowe, korytarze, dach oraz inne elementy konstrukcyjne stanowią część nieruchomości wspólnej nawet w części przylegającej do poszczególnych lokali. W uchwale z dnia 28 sierpnia 1997 roku (sygn. akt III CZP 36/97) Sąd Najwyższy przyjął, że jeżeli budynek wyposażony jest w jedną wspólną instalację centralnego ogrzewania składnikiem nieruchomości wspólnej są zarówno elementy instalacji, znajdujące się poza poszczególnymi lokalami, jak i elementy, znajdujące się w wydzielonych lokalach (rury, grzejniki).
Inaczej sytuacja wygląda, jeżeli budynek wyposażony jest w indywidualne systemy ogrzewania dla poszczególnych lokali – instalacje są wówczas elementem tych lokali, a nie nieruchomości wspólnej. Jeżeli instalacja c.o. stanowi część nieruchomości wspólnej, decyzje jej dotyczące (wymiana, modernizacja, naprawa) podejmuje wspólnota mieszkaniowa. Natomiast, jeżeli instalacje takie stanowią element poszczególnych lokali, to decyzje, dotyczące wymiany, modernizacji, naprawy, podejmują poszczególni właściciele lokali, a nie wspólnota mieszkaniowa, która w sprawie wyposażenia lokalu w urządzenia i instalacje nie ma nic do powiedzenia.
Czytaj też: Koszty zarządu nieruchomością sąsiednią >>
W artykule:
• Elementy konstrukcyjne budynku częścią nieruchomości wspólnej
|
| Chcesz być na bieżąco? Czytaj nasz newsletter! |
[ogrzewanie indywidualne, ogrzewanie wspólne, wspólnota mieszkaniowa, nieruchomość wspólna, wyrok sądu, orzecznictwo, ogrzewanie]
