Wynajmowanie pokoi

Działalność gospodarcza czy prywatny najem?

Granica między działalnością gospodarczą a prywatnym najmem jest niezwykle trudna do określenia. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych działalność gospodarcza jest rozumiana m.in. jako usługowa działalność zarobkowa, w tym polegająca na wykorzystywaniu rzeczy w celach zarobkowych, prowadzona we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów (w tym przychodów z najmu).

Z tej ogólnej definicji, niestety, nie wynikają żadne wskazówki, które mogłyby pomóc w ustaleniu, czy najem w znacznym rozmiarze (np. wynajęcie ośmiu pokoi dziesięciu osobom) jest już działalnością gospodarczą. Organy podatkowe dotychczas stały na stanowisku, że o kwalifikacji takich działań decyduje podatnik, jednak w ciągu ostatniego roku doszło do wyraźnej zmiany poglądów.

O tym, że najem jest działalnością gospodarczą, decyduje jego „rozmiar”, czyli liczba lokali albo liczba zawartych umów najmu.

Bezpieczniej jest przyjąć, że wynajęcie budynku mieszkalnego albo np. dwóch lokali mieszkalnych znacznej liczbie osób należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą. Pozwoli to uniknąć przykrych skutków po kilku latach, np. wskutek kontroli podatkowej.

Najem czy usługi hotelarskie?

Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych, usługi hotelarskie to krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych.

W przypadku wynajęcia pokoi studentom lub pracownikom nie mamy do czynienia z usługami hotelowymi, ponieważ z założenia są to umowy długoterminowe, dzięki czemu budynek lub lokal mieszkalny nie podlega rygorom stawianym hotelom. Zgodnie bowiem z art. 35 tej ustawy, usługi hotelarskie mogą być świadczone w obiektach hotelarskich, do których ustawodawca zaliczył hotele, motele i pensjonaty oraz inne obiekty.

Jednak podstawową cechą tych wszystkich obiektów jest ich przeznaczenie – krótkotrwałe wynajmowanie, co zdecydowanie odróżnia je od innych budynków przeznaczonych do wynajmowania.

Jak zauważył NSA w wyroku z 30 stycznia 2014 r. (sygn. akt: II OSK 2069/12), „nie jest uprawnione przyjmowanie, iż podnajem pokoi mieszkalnych w domu jednorodzinnym w oparciu o zawarte umowy cywilnoprawne mieści się w pojęciu usług hotelarskich zdefiniowanych w art. 3 pkt 8 cyt. ustawy o usługach turystycznych. Usługi hotelarskie powinny być bowiem ogólnie dostępne, a ich świadczenie nie ogranicza się tylko do najmu, obejmują one także inne usługi świadczone w obrębie obiektu”.

Najem czy usługi zakwaterowania?

W Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) wyróżnia się dwie grupy działalności, które mogą obejmować świadczenie usług najmu pokoi np. studentom lub pracownikom:

• działalność związana z zakwaterowaniem (sekcja I) albo
• działalność związana z obsługą rynku nieruchomości (sekcja L).

Ustalenie rodzaju działalności jest istotne z punktu widzenia VAT, ponieważ usługi zakwaterowania są zwolnione od tego podatku w bardzo wąskim zakresie (który w tym wypadku nie miałby zastosowania), natomiast usługi wynajmowania na cele mieszkaniowe są całkowicie zwolnione od podatku.

Usługi zakwaterowania w zasadzie odnoszą się do wynajmu krótkoterminowego i tak są definiowane w PKD.

Jednak obok typowych usług hotelowych w Dziale 55 PKD „Zakwaterowanie” wymienia się także usługi zakwaterowania na dłuższy okres studentom, osobom pracującym i pozostałym osobom.

Dział ten nie obejmuje zapewnienia długotrwałego zakwaterowania jako głównego miejsca pobytu w takich obiektach, jak apartamenty, zazwyczaj w cyklu miesięcznym lub rocznym, sklasyfikowanego w odpowiednich podklasach Sekcji L. Podklasa 55.90.Z „Pozostałe zakwaterowanie”, lecz obejmuje zapewnienie tymczasowego lub długoterminowego zakwaterowania w pojedynczych lub wspólnych pokojach lub domach dla studentów, pracowników sezonowych lub innych osób. Podklasa ta obejmuje zapewnienie zakwaterowania w domach studenckich, internatach i bursach szkolnych, hotelach robotniczych, blokach mieszkalnych.

Sekcja L w PKD obejmuje m.in. działalność wynajmowania nieruchomości, która może być prowadzona na własnej lub dzierżawionej nieruchomości. Podklasa 68.20.Z – „Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi” obejmuje wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, takimi jak: budynki mieszkalne i mieszkania, wynajem domów, mieszkań i apartamentów, włączając umeblowane, na dłuższy okres użytkowania, tzn. w cyklu miesięcznym lub rocznym.

W obu sekcjach PKD mowa jest o długim okresie korzystania z nieruchomości, z tym, że w sekcji I (55.90.Z) mowa jest o „zakwaterowaniu”, a w sekcji L (68.20.Z) o „wynajmie na dłuższy okres użytkowania”.

Warto jednak zauważyć, że „działalność związana z zakwaterowaniem” to działalność w zakresie „zapewnienia zakwaterowania”, a nie „usługi zakwaterowania”.

Z objaśnień dla podklasy 55.90.Z „Pozostałe zakwaterowanie” wynika, że obejmuje ono zapewnienie zakwaterowania (tymczasowego lub długoterminowego) w konkretnych obiektach, takich jak domy studenckie, internaty i bursy szkolne, hotele robotnicze, bloki mieszkalne.

Pojęcia te obejmują budynki wznoszone wyłącznie w tym konkretnym celu, na podstawie odpowiednich przepisów o funkcjonowaniu takich obiektów.

Przykładowo, domy studenckie to pojęcie zawarte w ustawie o szkolnictwie wyższym.

Natomiast pojęcie hotelu robotniczego występuje w wielu aktach normatywnych, jednak obecnie nie jest nigdzie zdefiniowane.

Można się jedynie posiłkować uchylonymi już przepisami z zakresu prawa pracy.

Przykładowo, w Rozporządzeniu Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z 21 czerwca 1976 r. w sprawie zasad zajmowania i opróżniania lokali położonych w hotelach pracowniczych mowa jest o hotelu pracowniczym jako miejscu zakwaterowania pracowników.

Hotele robotnicze lub pracownicze są przeznaczone do „zakwaterowania” pracowników (zleceniobiorców), których zakwaterowanie wiąże się ze świadczeniem pracy na rzecz konkretnego podmiotu. Świadczy o tym także nazwa usług zakwaterowania, użyta w odniesieniu do działu 55 PKD; mowa jest w nim o „zapewnieniu zakwaterowania” na dłuższy okres studentom, osobom pracującym i pozostałym osobom.

Pojęcie usługi zakwaterowania należy więc raczej łączyć z innymi aktywnościami podmiotu, który „zapewnia” studentom lub pracownikom „zakwaterowanie”, takimi np. jak wymiana pościeli, sprzątanie lub nawet dostarczenie posiłków.

Z opinii statystycznych wydawanych na potrzeby klasyfikacji usług najmu wynika, że wynajmowanie lokali lub budynków mieszkalnych na podstawie umów cywilnoprawnych bez względu na charakter najemcy, tzn. niezależnie od tego, czy jest to osoba fizyczna, czy podmiot gospodarczy – jeżeli celem wynajmu jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych, to mieści się z grupie PKD 68.20.Z. czyli w usługach wynajmowania, a nie w usługach zakwaterowania.

Reasumując, w mojej ocenie zawieranie umów najmu pokoju w lokalu mieszkalnym nie mieści się w ogóle w usługach „zapewnienia zakwaterowania”, sklasyfikowanych w PKD 55. To usługi sklasyfikowane w podklasie 68.20.Z – „Wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi”.

Więcej osób w lokalu to zmiana sposobu użytkowania

Jeżeli usługa najmu jest świadczona w budynku mieszkalnym na rzecz wielu (np. 15–20) osób, to może wywołać wątpliwości dotyczące klasyfikacji takiego obiektu. Czy taki wynajem zmienia budynek w obiekt zamieszkania zbiorowego, taki jak hotel robotniczy lub dom studenta?

Odpowiedź na to pytanie wcale nie jest oczywista.

Z jednej strony budynek nadal jest używany zgodnie ze swoją funkcją, tzn. na cele mieszkalne, z drugiej jednak – najemcy są „poddawani” rozmaitym rygorom, wyznaczanym przez regulamin korzystania z obiektu (co jest typowym rozwiązaniem w takim najmie na pokoje). To zaś przypomina bardziej warunki panujące w pensjonacie niż w budynku mieszkalnym.

Warto także pamiętać, żeby wynajęcie budynku mieszkalnego zbyt dużej liczbie osób pozostawało w zgodności z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego (dalej: mpzp) dla danego terenu.

Zdarzają się sytuacje, w których dany teren ma w mpzp przewidziane inne funkcje i wówczas właściciel budynku nie może prowadzić takiego wynajmu na cele mieszkaniowe. Jeżeli jednak na tym terenie mpzp dopuszcza funkcję mieszkalną, to wynajem długoterminowy na cele mieszkaniowe spełnia to kryterium.

Kolejna sprawa, o której trzeba pamiętać, to sprawdzenie, czy zbyt duża liczba osób zamieszkujących lokal lub budynek nie spowoduje konieczności uzyskania zgody na zmianę sposobu użytkowania.

Na konieczność otrzymania takiej zgody wskazują liczne orzeczenia NSA, w których podkreśla się, że do zmiany sposobu użytkowania dochodzi także wtedy, gdy wynajmujący nie wykonuje żadnej przebudowy dostosowującej lokal lub budynek do wynajmu.

Zmiana sposobu użytkowania obiektu nie zależy bowiem od faktycznej zmiany dotychczasowej funkcji; może to także być jej zintensyfikowanie.

Zgodnie bowiem z art. 71 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego, przez zmianę sposobu użytkowania obiektu budowlanego rozumie się w szczególności podjęcie bądź zaniechanie w obiekcie budowlanym lub jego części działalności zmieniającej warunki:

• bezpieczeństwa pożarowego i powodziowego,
• pracy,
• zdrowotne i higieniczno-sanitarne,
• ochrony środowiska
• bądź wielkość lub układ obciążeń.

Z przepisu nie wynika, że do zmiany sposobu użytkowania może dojść wyłącznie wskutek przebudowy budynku.

Niestety, przepis art. 71 prawa budowlanego nie precyzuje, na czym mają polegać ww. zmiany. W orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się jednak, że zmianą sposobu użytkowania obiektu budowlanego może być m.in. zintensyfikowanie dotychczasowego sposobu użytkowania obiektu poprzez wynajem pokoi w domu jednorodzinnym osobom trzecim (np. wyroki WSA: w Warszawie z 2 grudnia 2009 roku, VIII SA/Wa; z 12 września 2008 roku, VII SA/Wa 355/08; z 29 czerwca 2005 roku, VII SA/Wa 476/05; w Opolu z 27 września 2007 roku, II SA/Op 288/07; WSA w Łodzi z 20 marca 2012 r., II SA/Łd 1317/11; z 14 maja 2014 r., II SA/Łd 318/14 i inne).

Brak precyzyjnego określenia w art. 71 ustawy, kiedy dochodzi do zmiany sposobu użytkowania budynku, stwarza płaszczyznę do uznaniowego działania organów administracji budowlanej.

W podobnej sprawie NSA orzekał w wyroku z 27 stycznia 2010 r., II OSK 188/09.

Przedmiotem sporu była sytuacja, w której właściciel domu jednorodzinnego przeznaczył część budynku (ok. 30% powierzchni) na wynajem, w taki sposób, że w dziewięciu pokojach można było zakwaterować 22 osoby, z tym że chodziło o usługi hotelowe, czyli krótkotrwałe zakwaterowanie.

Jednak w sprawie nie chodziło o naruszenie ustawy o usługach turystycznych (i wymogów stawianych obiektom hotelowym), a o naruszenie art. 71 Prawa budowlanego.

W efekcie tego naruszenia nadzór budowlany wstrzymał użytkowanie jednorodzinnego budynku mieszkalnego. WSA w Warszawie uznał, że doszło do zmiany sposobu użytkowania budynku nie tylko z tej przyczyny, że mieszkalna część budynku została przeznaczona na świadczenie usług hotelarskich, lecz także dlatego, że nastąpiło zwiększenie intensywności użytkowania budynku.

NSA, utrzymując ten wyrok w mocy, wskazał, że „oceniając postępowanie skarżących w świetle art. 71 ustawy nie ulega wątpliwości, że podjęli w części obiektu budowlanego działalność, która zmieniła warunki bezpieczeństwa pożarowego oraz warunki zdrowotne i higieniczno-sanitarne. Inne są bowiem te warunki dla domu jednorodzinnego, a inne dla budynku, w którym poza osobami zwykle mieszkającymi w domu jednorodzinnym mogą przebywać jeszcze dwadzieścia dwie osoby. Wobec tego w świetle obowiązującego prawa budowlanego winni byli uzyskać pozwolenie na zmianę sposobu użytkowania części obiektu budowlanego i to niezależnie od tego, że zobowiązani byli spełnić inne wymogi reglamentacji podejmowanej przez nich działalności, wynikające z ustawy o usługach turystycznych”.

W innej sprawie dotyczącej oceny, czy wynajem pokoi w domu jednorodzinnym na cele mieszkaniowe osobom trzecim stanowi zmianę sposobu użytkowania tegoż domu, właściciele budynku jednorodzinnego rozpoczęli wynajmowanie pokoi (17 łóżek w kilku pokojach).

Organ nadzoru budowlanego uznał, że doszło do zmiany sposobu użytkowania obiektu bez wymaganej procedury. WSA w Łodzi doszedł do wniosku, że – poprzez rozpoczęcie wynajmu pomieszczeń na potrzeby osób trzecich – doszło do zmiany sposobu użytkowania budynku mieszkalnego. Uznał, że „niewątpliwie zakwaterowanie dodatkowych 12 osób w obiekcie skutkuje zintensyfikowaniem dotychczasowego sposobu użytkowania części obiektu”.

Przywołany wyrok został, co prawda, uchylony, ale jednocześnie NSA podkreślił, że w całości zgadza się z poglądem WSA „odnośnie wykładni art. 71 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Trafnie, bowiem sąd ten wskazuje na brak definicji ustawowej pojęcia zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części oraz jedynie przykładowy katalog czynności w nim wymienionych.

Zasadnie również WSA zwracał uwagę, w oparciu o poglądy orzecznictwa, że „do zmiany sposobu użytkowania należy zaliczyć nie tylko przeznaczenie obiektu do innego rodzaju użytkowania, lecz także zintensyfikowanie dotychczasowego sposobu użytkowania obiektu, jeżeli spowoduje to skutki określone w art. 71 ustawy”.

W aktach tej sprawy znalazła się opinia Państwowego Inspektora Sanitarnego, w której stwierdzono, że „fakt, iż w typowym budynku jednorodzinnym dodatkowo zamieszkało kilkanaście osób, powoduje zmianę standardów higieniczno-budowlanych, jednak zawsze należy to zbadać, biorąc pod uwagę stan techniczny, wyposażenie budynku oraz stanu zdrowia użytkowników”.

Zmiana sposobu użytkowania obiektu budowlanego wymaga zgłoszenia właściwemu organowi nadzoru budowlanego. Zgłoszenia należy dokonać przed dokonaniem zmiany sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części.

Zmiana sposobu użytkowania może nastąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie sprzeciwu w drodze decyzji, i nie później niż po upływie dwóch lat od doręczenia zgłoszenia.

Rozpoczęcie użytkowania obiektu bez stosownego zgłoszenia może zakończyć się (jeśli zgłoszenie było wymagane, ponieważ organ nadzoru stwierdzi, że doszło do zmiany sposobu użytkowania):

• wstrzymaniem użytkowania obiektu do czasu „przejścia” przez cały proces zmiany sposobu użytkowania,
• koniecznością zapłaty opłaty legalizacyjnej oraz
• ewentualną koniecznością zapłaty grzywny.

Do zgłoszenia zmiany sposobu użytkowania należy dołączyć m.in.:

• ekspertyzę techniczną, wykonaną przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane;
• pozwolenia, uzgodnienia lub opinie wymagane odrębnymi przepisami, w tym – opinię Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Państwowej Inspekcji Pracy, Państwowej Straży Pożarnej.

Zwolnienie od VAT

Jak zauważono wyżej, w art. 43 ustawy VAT są dwa osobne zwolnienia odnoszące się usług „zakwaterowania” i usług „najmu”. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 30 ustawy od podatku usługi zakwaterowania zwalnia się:

• w bursach i internatach świadczone na rzecz uczniów i wychowanków szkół prowadzących te bursy i internaty,
• w domach studenckich świadczone na rzecz studentów i doktorantów uczelni prowadzących te domy studenckie,
• świadczone na rzecz uczniów i wychowanków lub studentów i doktorantów przez podmioty inne niż wymienione w lit. a i b, pod warunkiem że szkoły lub uczelnie mają z tymi podmiotami zawarte umowy dotyczące zakwaterowania swoich uczniów i wychowanków lub studentów i doktorantów.

Pojęcie „zakwaterowanie” nie odnosi się w tym wypadku do usług wynajmowania; mowa jest nawet o „umowach dotyczących zakwaterowania uczniów lub studentów”. Natomiast – zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT – zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z art. 43 ust. 20 wynika dodatkowo, że zwolnienie nie obejmuje usług związanych z zakwaterowaniem PKWiU-55 wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy.

Przepis art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT określa trzy warunki zwolnienia, które muszą być spełnione łącznie:

• chodzi wyłącznie o usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania,
• nieruchomości muszą mieć charakter mieszkalny,
• najemca może korzystać z nieruchomości wyłącznie w celach mieszkaniowych.

Dla zastosowania zwolnienia od podatku VAT trzeba bezspornie uznać, że wynajęcie budynku nie jest świadczeniem usług zakwaterowania.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w wielu interpretacjach.

DIS w Bydgoszczy uznał, że długoterminowy wynajem lokali mieszkalnych podmiotom gospodarczym na cele mieszkaniowe pracowników jest zwolniony od podatku (interpretacja z 19 sierpnia 2014 r., ITPP1/443-561/14/JP).

DIS stwierdził, że „cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby będącej najemcą lokalu mieszkalnego. Realizacja powyższego celu wynajmu, następuje poprzez wykorzystanie lokalu przez najemcę. Tym samym zasadniczą kwestią dla ustalenia, czy dana usługa podlega opodatkowaniu, czy zwolnieniu od podatku pozostaje określenie celu realizowanego przez osobę bezpośrednio uczestniczącą w świadczeniu usługi. Podkreślić należy, że cytowany powyżej art. 43 ust. 1 pkt 36 nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju prowadzonej działalności gospodarczej czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę. W konsekwencji należy stwierdzić, że wynajem podmiotom gospodarczym lokali mieszkalnych na cele mieszkaniowe ich pracowników korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy”.

W wydanej przez Ministra Finansów interpretacji dotyczącej zwolnienia usługi podnajmu lokali mieszkalnych innym podmiotom, które w dalszej kolejności podnajmują lokale, stwierdzono, że „w ocenie Ministra Finansów, usługa najmu nieruchomości korzysta ze zwolnienia na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT pod warunkiem łącznego spełnienia przesłanek co do podmiotu, przedmiotu i celu takiej umowy”.

Podatnik podatku VAT będzie mógł zatem skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem od towarów i usług ww. usługi, jeśli umowa najmu w swojej treści zawiera między innymi postanowienia, z których w sposób nie budzący wątpliwości wynika, że dotyczy ona lokalu mieszkalnego i lokal ten może być wykorzystany przez najemcę tylko w celach mieszkaniowych.

Powyższe dotyczy zarówno umów najmu zawieranych pomiędzy wynajmującym a najemcą, jak również umów zawieranych z podmiotem trzecim, tj. w relacji wynajmujący – najemca – podnajemca” (interpretacja z 3 lipca 2014 r., PT8/033/124/440/12/WCX/14/RD-61110).

DIS w Łodzi uznał, że wynajem lokali dla pracowników na sezon teatralny (tzn. na 10 miesięcy) mieści się w zakresie usług zwolnionych od podatku (interpretacja z 6 stycznia 2014 r., IPTPP4/443-759/13-4/JM).

W interpretacji z 22 lutego 2012 r. (IPTPP4/443-76/11-4/OS) DIS w Łodzi analizował skutki wynajęcia domu jednorodzinnego na cele okresowego zamieszkiwania pracowników. Wynajmujący pytał m.in. o to, czy – wynajmując własny dom na cele mieszkaniowe w określony wyżej sposób – będzie świadczył usługi związane z zakwaterowaniem wymienione w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy VAT. Według niego świadczone przez niego usługi wynajmu będą należeć do grupowania 68.20.11.0 (wynajem nieruchomości).

DIS stwierdził, że podatnik może korzystać ze zwolnienia od VAT. „Realizacja celu wynajmu następuje poprzez wykorzystanie lokalu przez najemcę. Celem innym niż mieszkaniowy jest np. cel krótkotrwałego pobytu o charakterze turystycznym bądź biznesowym. Takie cele realizowane są m.in. przez hotele, pensjonaty, pokoje do wynajęcia dla turystów bądź biznesmenów.
Cel mieszkaniowy nie jest związany z chwilowym pobytem, ale z zamieszkaniem, więc stałym interesem życiowym osoby wynajmującej lokal mieszkalny.
W przypadku, kiedy cel wynajęcia nieruchomości mieszkalnej będzie związany ze stałym interesem życiowym, wówczas podmiot świadczący na własny rachunek usługę wynajmu, na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy VAT korzysta ze zwolnienia podatkowego. (...)
Wnioskodawca wynajmuje mieszkanie w celu zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych pracowników najemcy. Zatem celem wynajmu jest odpłatne udostępnianie osobom trzecim lokalu mieszkalnego i zaspokojenie ich potrzeb mieszkaniowych.
Cel wynajmu winien wynikać z zawartej umowy najmu na cele mieszkaniowe”.

Reasumując, wynajęcie lokalu lub budynku mieszkalnego studentom lub pracownikom wymaga gruntownej analizy planowanego przedsięwzięcia; przede wszystkim pod względem zgodności z dotychczasowym sposobem użytkowania oraz zgodności z planem miejscowym. Natomiast podatkowo nie ma wielkiego zagrożenia, jednak pod warunkiem, że wynajmujący uzyska interpretację, iż jego działanie nie jest działalnością gospodarczą w rozumieniu podatku dochodowego albo jeżeli najem będzie przedmiotem takiej działalności.

Wybór ryczałtu bez uprzedniego upewnienia się co do właściwości takiej decyzji może okazać się ryzykowny.

Warto także zadbać o możliwość zastosowania zwolnienia od podatku VAT dla świadczonych usług.

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!