Parkowanie – narastający problem

W latach 2000–2020 dynamika w tym zakresie była w Polsce największa – z 264 w roku 2020 osiągnęliśmy 664 w roku 2020. Ostatnio przeczytałem w prasie, że obecny wskaźnik przekracza już 800 samochodów na 1000 mieszkańców, co daje nam 2 miejsce w Europie. Taka sytuacja nie mogła pozostać bez wpływu na możliwości parkowania samochodów na naszych osiedlach i ulicach miejskich.

Polityka parkingowa

Najpierw kilka słów o polityce m.st. Warszawy (i jak sądzę polityce innych dużych miast polskich) w zakresie parkowania samochodów na terenach publicznych. Generalna idea jest taka, aby większość mieszkańców przesiadła się na rowery albo korzystała z transportu publicznego. Jak ktoś jest młody, bezdzietny, mieszka w szeroko rozumianym centrum miasta i tamże pracuje, to takie rozwiązanie zapewne wybierze. Sytuacja komplikuje się, lub gdy trzeba rozwieść dzieci do szkół czy przedszkoli, gdy ma się np. 70 lat i podróż rowerem w listopadzie może być trudna lub gdy trzeba do pracy dojechać 30 km przez miasto z trzema przesiadkami. Jest jeszcze jeden aspekt, którego, jak mi się wydaje, władze miasta nie biorą zupełnie pod uwagę – tysiące ludzi ma działki, domy wiejskie poza swoim miejscem zamieszkania i musi jakoś tam dojechać.

Miasta zamiast zastanowić się nad rozwiązaniem problemu (np. poprzez budowę miejskich parkingów podziemnych) z uporem maniaka ograniczają liczbę miejsc postojowych, podnoszą opłaty za parkowanie, itp. Dobrze natomiast im idzie karanie za nieprawidłowe parkowanie – ostatnio zostałem wezwany do jednego z oddziałów straży miejskiej ponieważ zaparkowałem samochód ukosem, a nie, zgodnie z oznaczeniem na znaku, równolegle do jezdni – kosztowało mnie to 100 zł i jeden punkt karny. Na moją sugestię, że miejsc brakuje i może trzeba zastanowić się, czy nie zmienić zasad parkowania, usłyszałem, że „nikt nie każe Panu mieć samochodu”. 

Zasady parkowania na osiedlach

Trzeba zacząć od tego, że osiedla budowane kilkadziesiąt lat temu były projektowane przy założeniu, że na jedno mieszkanie przypada 0,5–0,7 miejsca parkingowego; z biegiem lat wskaźnik wzrósł do 1,0. Dzisiejsza rzeczywistość to często 2, a nawet 3 samochody, przypadające na jeden lokal. Mamy tutaj do wyboru trzy opcje: albo wprowadzamy tzw. strefę zamieszkania, albo strefę ruchu i wówczas obowiązują przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym (art. 1, ust. 1 ustawy), albo teren oznaczamy jako drogi wewnętrzne i wówczas obowiązują generalnie zasady opracowane przez zarządcę drogi, a przepisy ustawy Prawo o ruchu drogowym obowiązują tylko w zakresie koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób oraz wynikającym ze znaków i sygnałów drogowych (art. 1, ust. 2 ustawy). W praktyce mamy do czynienia najczęściej ze strefą zamieszkania lub z drogami wewnętrznymi. Jakie są podstawowe różnice?

Jak wskazano wyżej w strefie zamieszkania parkowanie jest możliwe wyłącznie w wyznaczonych miejscach, czyli np. w zatokach parkingowych, na parkingach, w miejscach wyznaczonych jako miejsca do parkowania. Zaparkowanie samochodu np. na chodniku bez pozostawienia przepisowej jego szerokości (1,5 m) może skutkować nałożeniem przez służby mundurowe mandatu karnego. Biorąc pod uwagę, że na osiedlach brakuje miejsc postojowych i często użytkownicy lokali parkują „gdzie popadnie”, wprowadzanie strefy zamieszkiwania może okazać się ryzykowne i kosztowne dla mieszkańców. Przy tej okazji należy pamiętać, że o ile służby mundurowe z własnej woli nie palą się do prowadzenia systematycznych kontroli prawidłowości parkowania i karania w strefach zamieszkania, to muszą reagować (i karać) na zgłoszenia innych mieszkańców.

Na drodze wewnętrznej przepisy ustawowe dotyczące parkowania nie obowiązują, chyba że zarządca drogi ustawi znaki zakazu zatrzymywania się i postoju lub zakazu ruchu. Pamiętać należy, aby znaki drogowe spełniały wymagania Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie „szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach.

Często na naszych osiedlach można spotkać tabliczki „Droga pożarowa”, a pod spodem obrazek z wywożonym na lawecie samochodem – taka tabliczka to nie jest znak drogowy w rozumieniu przepisów prawa, zatem odradzam podejmowanie jakichkolwiek działań na jego podstawie – takiej tablicy informacyjnej powinien towarzyszyć znak np. zakaz ruchu (B-1) lub zakaz zatrzymywania się i postoju (B-36). Kolejnym problemem potęgującym deficyt miejsc postojowych są samochody porzucone albo nie użytkowane od lat. Jeśli znamy właściciela, to możemy ustalić go poprzez Centralną Ewidencję Pojazdów i Kierowców. Można spróbować „namówić” straż miejską (co do zasady jej działania nie obejmują dróg wewnętrznych) na wywiezienie wraku na specjalny parking, ale warunkiem podjęcia takiego działania jest zły stan techniczny pojazdu, zagrożenie bezpieczeństwa mieszkańców.