Inwestycje w retencję wodną

PPNW to kompleksowy dokument poświęcony problemom niedoborów wody w Polsce. Jednocześnie jest komplementarny z innymi systemowymi planami gospodarki wodnej w naszym kraju: planem gospodarki wodnej, planem zarządzania ryzykiem powodziowym, planem zrównoważenia skutków suszy oraz planem utrzymania wody. 

Program uwzględnia wszystkie typy retencji wód powierzchniowych z podziałem na skale: mikro, małą i dużą oraz rodzaje retencji: naturalną i sztuczną. Dokument obejmuje łącznie 14 działań, z których większość ma na celu poprawę retencji wody na obszarach rolniczych szczególnie wrażliwych na niedobory wody. PPNW zakłada, że ​​poziom retencji wzrośnie do 15 proc. Całkowity koszt jego realizacji szacowany jest na 41 mld zł.

Podczas konferencji omawiano różne sposoby magazynowania wody, między innymi, retencję z wykorzystaniem naturalnych cech krajobrazu, zielono-niebieską infrastrukturę, w systemach melioracji nawadniających i zbiornikach retencyjnych. Dodatkowo zwrócono uwagę na fakt, że tak wiele możliwości retencji pozwala na zaangażowanie się różnych podmiotów od jednostek rządowych przez administrację samorządową aż po każdego obywatela. Dla każdego rodzaju podmiotów przeznaczone są odpowiednie działania. Część z nich, by przyniosła efekty, wymaga współdziałania różnych instytucji, jak np. zwiększanie zatrzymania wody przez mokradła.

Może Cię zainteresuje: 194 mln dla stolicy na poprawę systemu gospodarki wodno-ściekowej

Wymierne skutki retencji

Na konferencji poruszono także temat wymiernych skutków retencji. Największe korzyści w retencjonowaniu przyniosą zadania inwestycyjne – ok. 1 176,3 mln m3 wody oraz renaturyzacja rzek – ok. 1 149,2 mln m3. Realizacja i odtwarzanie obiektów małej retencji i mikroretencji na terenach rolniczych szacowanych jest na ok. 1 082 mln m3. Wyrobiska pogórnicze, jako zbiorniki retencyjne, mogą zgromadzić ok. 871 mln m3. Ważną rolę ma także promowanie i wdrażanie zabiegów agrotechnicznych zwiększających retencję glebową (ok. 601 mln m3). Natomiast odnowienie drzewostanów pozwoli zatrzymać ponad 450 mln m3 wody, a renaturyzacja mokradeł – ok. 79 mln m3.

Wiceminister infrastruktury Marek Gróbarczyk podkreślił, że podejmowane działania przyczyniają się zarówno do łagodzenia skutków suszy, jak i do ograniczenia ryzyka powodziowego. Realizacja Programu przełoży się na ochronę przed zmianami klimatycznymi całej gospodarki kraju, środowiska i społeczeństwa. Działania zawarte w Programie przeciwdziałania niedoborowi wody finansowane są z funduszy europejskich, pożyczek lub kredytów udzielonych przez międzynarodowe instytucje finansowe, budżetu państwa, przez samorządy oraz inne jednostki państwowe, a także w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego. Obecnie trwają końcowe prace związane z przyjęciem PPNW przez Radę Ministrów.

Co zwiększy retencję wodną?

Skutki działań z zakresu małej retencji przynoszą pozytywne skutki tak społeczne i ekonomiczne, jak również środowiskowe. Są to przede wszystkim:

• zmiany w strukturze odpływu wody rzeką, zmniejszenie fali powodziowej oraz poprawa warunków wilgotnościowych gleb w dolinie w okresach występowania suszy;
• zwiększenie zasilania podziemnych warstw wodonośnych, czego skutkiem jest większy zasób wód podziemnych do wykorzystania na potrzeby nawodnienia rolniczego;
• zaspokojenie potrzeb gospodarczych, np. zbiorniki wodne mogą służyć jako źródło wody do celów przeciwpożarowych, jako kąpieliska, stawy rybne, źródło wody do nawodnień, czy chociażby jako oczka wodne na potrzeby dziko żyjących zwierząt;
• poprawa naturalnych walorów środowiska;
• zwiększenie różnorodności biologicznej krajobrazu rolniczego przez odtwarzanie mokradeł, małych stawów, tworzenie enklaw dziko żyjącej wodnej flory i fauny oraz tworzenie przyjaznego człowiekowi mikroklimatu;
• ochrona jakości wód powierzchniowych, zatrzymywanie zawiesiny, oczyszczanie wód deszczowych z pierwiastków biogennych (azotu i fosforu).

Źródło: OnGeo.pl; gov.pl

Chcesz być na bieżąco? Zapisz się do naszego newslettera!